in deze 48 blz tellende (3de) voortgangsrapportage van de inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (VWS) en de Inspectie Justitie en Veiligheid (hierna: de inspecties) wordt o.a. als volgt gesteld: (1) “De jeugdbescherming is de intensive care voor de meest kwetsbare kinderen in de samenleving. Voor jeugdigen en gezinnen die te maken krijgen met jeugdbescherming is het nodig dat hulp zonder vertraging wordt ingezet.
De ontwikkeling van de jeugdige wordt ernstig bedreigd en de overheid grijpt - via de jeugdbeschermer - direct in op het gezin.”: Zoals blijkt uit de 4de Voortgangsrapportage zijn 95% van de dwangmaatregelen ongegrond: er wordt niet voldaan aan de wettelijke eisen voor een dwangmaatregel. (2) Zoals blijkt uit de “Samenvatting” zijn vele van de in de 2de voortgangsrapportage als noodzakelijk gemarkeerde verbeteringen niet gehaald. In sommige situaties is het zelfs slechter geworden.
De ondertekenaars van deze rapportage (de Hoofdinspecteurs IGJ en IJ&V, respectievelijk mevrouw Korrie Louwes en de heer Hans Faber) blijken verkeerd te zijn voorgelicht. Zij stellen o.a. als volgt: (A) “Achter al deze [A. Groenen: “dwang”] maatregelen zitten lange en persoonlijke verhalen. In dit rapport noemen we bijvoorbeeld K., een baby van acht maanden oud met ouders die beiden verslaafd zijn aan drugs. En Q., die met haar vijf jaar zag dat haar moeder werd geslagen en misbruikt. Of drie jonge kinderen die al meerdere keren geweld meemaakten en inmiddels op zeven verschillende plekken hebben gewoond. En de veertienjarige M. Hij heeft een zedendelict gepleegd en is uit huis geplaatst. Deze verhalen maken indruk en laten je voelen waar het bij dit onderwerp écht om gaat.” In werkelijkheid zijn dit de uitzonderingen! De overgrote meerderheid van ouders/kinderen met een dwangmaatregel hebben die maatregel volstrekt ten onrechte. Ze zijn het slachtoffer van Ketenpartners die van Jeugdzorg een commerciële bedrijfstak hebben gemaakt, en op grond van onderbuikgevoelens (d.w.z. zonder Adequaat Feitenonderzoek) rapporten schrijven om rechters ervan te overtuigen dat een dwangmaatregel noodzakelijk is. Zoals uit de 4de Voortgangsrapportage van het Toekomstscenario blijkt, is er “in 95% van de gezinnen geen grond … voor het inzetten van een gedwongen maatregel”: zie Publicatie 240531: Download 2001 . De drijvende kracht achter de zogenaamde overbelasting van de jeugdzorg, is het verdienmodel van de Ketenpartners. Echte oudervertegenwoordigers zeggen dit al vele jaren. (B) “We gunnen deze kinderen een jeugdbeschermer die samen met hen en hun ouders bespreekt wat nodig is om de problemen op te lossen.” In de praktijk is weinig sprake van overleg, en worden ouders middels drang, dwang en chantage gedwongen te gehoorzamen. Van een constructieve dialoog is in de praktijk zelden sprake;
Typerend voor de voortgangsrapportages worden de termen “feitenonderzoek” en “ervaringsdeskundigen” niet meer genoemd. De bijlagen bevatten zinvolle informatie:
Bijlage 1: Overzicht bevindingen per regio
Bijlage 2: Overzicht bevindingen per regio
Bijlage 3: Gecertificeerde instellingen werkend in meerdere regio’s
Bijlage 4: Samenvattingen per jeugdbeschermingsregio
Bijlage 5: Gehanteerde normen
Zie Publicatie 210705: Download 20voortgangsrapportage
en/of